Չխորանամ հոդվածի, կարծես թե, գլխավոր նպատակի՝ բանավեճի արդյունավետ ուսուցման մեթոդ լինելու մեջ, այլ միանգամից անցնեմ, իմ կարծիքով, հիմնական նպատակներին, որի համար, երևի թե, գրվել է այս հոդվածը։
Հավանաբար, կրթահամալիրի բոլոր ուսուցիչների կամ մի մասի համար աշխատանքային պայման է այս տիպի հոդվածներ գրելը. դժվար թե, առանց այդ էլ բավականին ծանրաբեռնված լինելով հանդերձ, մի շարք ուսուցիչներ գրեին իրենց կարծիքը ուսուցման այս թե այն մեթեդների մասին (տեսեք նաև Իրինա Ապոյանի հոդվածը)։
Հոդվածների նպատակն է կրթահամալիրի ավելի բարձր պաշտոն ունեցող անձանց ցույց տալ աշխատանքի ընթացքում կատարած գործը (այսպես ասած՝ աշխատանքային վերահսկողություն)։
Ուսուցիչը որոշ տեղերում գրում է առաջին դեմքից՝ ասելով, թե ինչ է անում կամ արել, օրինակ, բանավեճերի կայանալու համար։ Այսինքն, այս հոդվածները չէին կարող լիովին դիտարկվել բանավեճի ուսուցվան մեթոդ լինելու մասին հետազոտություն կամ ներկայացում. սա ընդամենը աշխատանքային հաշվետվություն է՝ ուղղված վերահսկիչներին։
«Լավագույն ուսուցիչները նրանք են, ովքեր ցույց կտան, թե որտեղ փնտրել, բայց չեն ասի, թե ինչ տեսնել։»
– Մեջբերում Իրինա Ապոյանի հոդվածից
Կարծում եմ, այս մեջբերմամբ տեսակետս ավելի պարզ դարձրի։
Հ.Գ. այս վերծուծությունն արվել է զուտ առաջին տպավորությունից, ու սա ընդհանրապես չի նշանակում, որ մեր ուսուցիչները լավագույնը չեն :))
Սարգիս Շահինյան 